Λοιπόν, ξέρεις.. μου λείπει η Θάλασσα. Θέλω να πω, μου λείπει ο χρόνος μου μαζί της. Ξέρεις, να είσαι στην θάλασσα και να υπάρχετε μόνο εσείς οι δύο. Εκείνη και εσύ. Νομίζω είναι η πιο ειλικρινής σχέση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος αυτή με την Θάλασσα. Ακόμα και ο Ουρανός πολλές φορές στ' αλλάζει τα πράγματα στο κεφάλι σου, στα μπερδεύει κάπως. Η Θάλασσα είναι ικανή, είναι υπομονετική, αλλά και αυστηρή και απόλυτη, μα πάντα ειλικρινής. Η Θάλασσα είναι σαν την Νύχτα του Καρούζου.. μα πάνω απ'όλα "περιζώνει". Και είναι αυτό που μου λείπει περισσότερο. Αυτό που νιώθεται όταν κλείσεις τα μάτια και αντηχεί στα αυτιά σου το ρήμα "περιζώνω". Είναι τα κύματα που σκάνε στην ακτή, είναι το νερό που δεν σταματάει να παλινδρομεί, είναι όλα αυτά που έρχονται σε επαφή μαζί της - ο ουρανός, τα ψάρια, οι στεριές δεξιά και εμπρός της, τα πουλιά - μα πάντα, πάντα η Θάλασσα είναι αυτή που έχει τον πρώτο λόγο. Και είναι αυτό από μόνο του ένας λόγος να δεήσει κανείς γι'αυτήν. Ή προς αυτήν. Δεν ξέρω την πρόθεση που πρέπει να ακολουθήσει. Μα ποιος νοιάζεται για τις λέξεις όταν έχει μπροστά του το συναίσθημα, σωστά;

Πάει ένας μήνας χωριστά. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο ήταν τελικά να περάσει. Μάλλον όχι τόσο δύσκολο. Πάντα αναμοχλεύω εκείνη την φράση από το βιβλίο της Β. "και τίποτα δεν είναι πολύ εύκολο, και τίποτα δεν είναι πολύ δύσκολο". Όχι, πολύ εύκολο δεν ήταν. Όμως, ξέρεις.. Μόνο ένα πράγμα τρέμω και στο είχα πει μια φορά που καπνίζαμε κρυφά στο μπάνιο - μα γιατί κι αυτό κρυφά αλήθεια; - "εγώ φοβάμαι την συνήθεια", σου είχα πει,"γιατί γελάς;" δεν μου απάντησες. Και δες, δεν με ένοιαζε τότε που δεν μου απαντούσες. Αυτή τη ρημάδα την συνήθεια απ'όλα τα κακά που μπορούν να συμβούν μεταξύ δύο ανθρώπων, αυτή έτρεμα πάντα, για μένα αυτό είναι πάντα το χειρότερο. Ίσως με τρομάζει το ότι μπορεί να συνδυαστεί με το καθετί. Με την παρουσία, με την απουσία, με το τηλεφώνημα και με την καλημέρα, την καληνύχτα, με την βόλτα, με το σεξ και με το τσιγάρο μετά.. Και που λες, ναι.. Δεν θέλω να το παραδεχτώ σε κανέναν, μα μάτια μου, μάλλον συνήθισα να λείπεις και τώρα δεν ξέρω αν θέλω να ξανάρθεις.

Έχω τόσες δουλειές που πρέπει να κάνω και αναβάλλω. Έχω άλλες τόσες και άλλες τόσες παραπάνω που θέλω να κάνω και τις αναβάλλω κι αυτές. Δεν ξέρω γιατί, μα το κάνω. Και ενοχές δεν νιώθω. Μου είχες μιλήσει κάποτε για τις "τύψεις" και πόσο απούσες είναι στην δική μου ζωή και καθημερινότητα. Εσύ, σαν κάτι απ'τα ελαττώματά μου το ανέφερες. Είναι αλήθεια αυτό. Και δεν κατάλαβα ποτέ πώς συνέβη και συμβαίνει.. "μα γιατί "τύψεις" ", σου είχα πει τότε, "όταν κάθε μέρα καλούμαι η ίδια να πάρω μια απόφαση ή μια άλλη και εγώ διαλέγω την πρώτη ή την δεύτερη ενώ θα μπορούσα να έχω επιλέξει την αντίθετη.. έχω πάντοτε τον πρώτο λόγο". Δεν σου άρεσαν ποτέ αυτά τα πολύπλοκα, που εγώ βρίσκω απλά. Μα ίσως να μην τα καταλάβαινες. Δεν σε κατηγορώ, μάλλον είχες συνηθίσει αλλιώς. Κρίμα σου. 

Και όλες τις δουλειές τις παρατάω στο κεφάλι μου, γιατί πήγε η ώρα 11 παρά κι εγώ γράφω για κάτι χωρίς αφορμή και αιτία, μόνο λόγω πηγαίας μου ανάγκης. Θα τρέξω να εγγράψω το σωματείο στα βιβλία, μέχρι τις 12.00 θα έχω τελειώσει, μετά θα πάρω μια μπύρα και θα πω στην Ε. να πάμε μια βόλτα στην θάλασσα.. 

Να έχεις ανθρώπους να σπάτε τις συνήθειες. Αυτό είναι τύχη στην καθημερινότητα.