Ξεκίνησε κάπως έτσι...

Ήθελα να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Ήθελα αυτήν την ώρα, αυτήν την στιγμή, αυτό το ίδιο δευτερόλεπτο να ακούσουμε τους ίδιους ήχους. Οι ίδιες νότες ήθελα να γαργαλάνε τα αυτιά μας, να κάνουμε ένα τελευταίο τσιγάρο, να κουνάμε αισθησιακά τα σώματά μας, να κοιτάζουμε διαφορετικούς ουρανούς, μα να ακούμε τις ίδιες μελωδίες. Κι αναρωτιέμαι γιατί απ' όλους τους ήχους αυτούς, γιατί απ' όλους τους ανθρώπους εσύ. Οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν. Οι στιγμές μας λείπουν. Δεν θα έρθουν, ας μην έρθουν. Μα μια στιγμή να μας χαριζόταν να ενώνονταν από τις αισθήσεις μας μόνο οι ακοές μας. "Οι ακοές μας", μου βάζεις την γλώσσα σε μπελάδες. Θα ξεχάσω πόσο αγαπώ τις λέξεις και πόσο λεπτεπίλεπτα τις επιλέγω και θ' αρχίσω πάλι να τις μπλέκω μεταξύ τους σε τρελούς συνδυασμούς, να κλίνω τ' άκλιτα και να προσθέτω γένη στα ουσιαστικά.

(έχω ξεχάσει την φωνή σου. πώς λες τις λέξεις. μα πιο πολύ έχω ξεχάσει πώς γελάς. έχω ξεχάσει πως γελούσες. αυτό μου θλίβει.)

Αντί αυτού το άλλο.

Δεν είναι το κενό τόσο βαθύ. Δεν είναι το συναίσθημα τόσο ζωντανό. Δεν είναι η ανάγκη τόσο μεγάλη. Δεν είναι η επιθυμία ανάγκη. Στα όρια αυτό που με δυσκολεύει περισσότερο είναι να τα περάσω. Ωπ! Θα ήθελα να ανοιγοκλείσω τα μάτια και να ανταλλάξω την ενοχή με την ικανοποίηση. Ωπ! Θα ήθελα να σφίξω τα χείλη και να ανταλλάξω τον θυμό με τον ενθουσιασμό. Η απουσία σου μου έμαθε πόσο δύσκολο είναι να ενθουσιαστεί κανείς μακριά σου. Η απουσία σου μου έμαθε πόσο εύκολο είναι να ενθουσιαστεί κανείς μακριά σου. Ανταλλάσσοντας συναισθήματα θα ήθελα να ανταλλάξω την θλίψη με τον έρωτα. Πόση αγάπη θες; Σου δίνω όση θες. Δώσ' μου λίγο έρωτα ακόμη. Μα όσο ζητάς, τόσο θες, κι όσο χρόνο περνάς, τόσο περισσότερο έχεις ανάγκη . Και πόσο χρόνο έχουμε μέχρι την επόμενη στιγμή μας;

(ο χρόνος που αφιέρωσα δεν ήταν όσος ήθελα, αυτό ίσως να με πληγώνει. και πόσο χρόνο έχω ακόμη;)

Άκου για μια στιγμή την μελωδία...

Νιώθω ότι μιλάει για μένα. Νιώθω ότι μιλάει για σένα. Άκου... Κι αν μιλάει για σένα, κι αν μιλάει για μένα, δεν μιλάει για μας. Και είναι πόλεμος, και είναι μάχη, και είναι κραυγές, και είναι σιωπή, και είναι πάθος, και είναι κενό, και είναι τρέλα, και είναι όλα, και είναι τίποτα, και είναι η κορυφή, και είναι ο πάτος, και είναι το τόσο πολύ, και είναι το τόσο λίγο, και είναι το ποτέ, και είναι το για πάντα. Και είναι χωρίς να είναι. Μα καπνίζω και πιστεύω ότι τ' ακούς. Και είμαι ψύχραιμη, και είμαι ήρεμη, όπως το σκοτάδι. Και είμαι σίγουρη ότι τ' ακούς, ενώ τα μαθηματικά μου λένε να κοιτάξω πάλι τα νούμερα που βγαίνουν λάθος.

Άκου την μελωδία... Την ακούς;

Λέει για σένα.

Και λέει για μένα.

2046.

Πόσες ώρες άραγε περάσαμε μαζί;

Αν φτάσουμε τις 2046 σβήσε το τσιγάρο και αγκάλιασέ με, μου γλιστρούν οι λέξεις απ' τα χέρια. Πάρε με αγκαλιά.