Μέσα σ' όλα κατάλαβα..
Κατάλαβα πόσο θέλω να σε θέλω. Τέτοια φράση δεν θέλω να την εξηγήσω. Θα μολυνθεί η αλήθεια της. Ίσως να το έκανα, μα μόνο σε σένα. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα κιόλας να το κάνω. Και ποιος θα καταλάβει αυτό που έχω στο κεφάλι μου. Βλέπεις τις λέξεις δεμένες με διάφανες κλωστές που μπλέκονται η μία με την άλλη; Βλέπεις που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις ποια είναι από πάνω, ποια από κάτω και ποια ετοιμάζεται να σπάσει; Μέσα σ' όλα αυτά φωσφορίζουν δυο φράσεις μονάχα κι από κει κατάλαβα όσα κατάλαβα.. τις βλέπεις; Η μία είναι το όνομά σου με ένα κτητικό συντροφιά κι η άλλη είναι η επιλογή μου. Κι εσύ μέσα σ' όλα αυτά, αλήθεια, τί βλέπεις;

Κατάλαβα. Δεν αρκεί να λείπει ο ένας μόνο στον άλλον. Και να λείπουμε ο ένας στον άλλον, ούτε αυτό αρκεί. Και τίποτα δεν θα είναι ποτέ αρκετό όταν ανάμεσα στο εγώ και το εσύ μπλέκεται το ρήμα "λείπω". Γιατί κάθε έλλειψη πάντα θα φέρνει μπόρες. Μπόρες μεγάλες, μπόρες μικρότερες, μα πάντα καταδικαστικά απόλυτες μπόρες.

Δεν καταλαβαίνω πως ζούμε μακριά από εκεί όπου θέλουμε να ζήσουμε.

Και ύστερα θυμήθηκα..
Θυμήθηκα πώς είναι να βρίσκεσαι εκεί που θέλεις, την στιγμή που θέλεις, με τον άνθρωπο που θέλεις. Δεν έχουν κατασκευαστεί ακόμα οι κατάλληλες λέξεις που ενώνοντάς τες να μπορεί κανείς να περιγράψει αυτήν την κατάσταση, όταν την ζει. Ίσως γιατί κανείς δεν νοιάστηκε την απόλυτη εκείνη στιγμή να περιγράψει τίποτα. Σκέφτομαι πως αν  συνδυαστούν οι λέξεις άπειρο, αιωνιότητα, άστρα, φως, ζέστη, χάος, χαμόγελο, κενό, άπειρο και παύση, ίσως έβγαινε κάτι κοντινό σε νόημα με αυτό. Και θυμήθηκα, είπα. Απλώς έγινε την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος, με τον λάθος άνθρωπο. Και απ' όλες τις λέξεις που έπρεπε να ενωθούν για να φτιαχτεί η φράση της απόλυτης περιγραφής, ξέμεινα με μία μόνο λέξη που ρούφηξε όλες τις υπόλοιπες σε δίνη. Τη λέξη κενό. Μαζί με το επίθετο "αχανές".

Δεν θυμάμαι το τελευταίο πράγμα που σου είπα πριν φύγεις.

Θυμάμαι το τελευταίο πράγμα που μου είπες πριν φύγεις.

Και μέσα σ' όλα, ενώ θυμόμουν, κατάλαβα ένα πράγμα. Είπες όσα ήθελα να ακούσω, μα δεν ήθελα να τα πεις φεύγοντας. Αχάριστοι που είμαστε οι άνθρωποι. Δακρύζουμε με το αντίο, δακρύζουμε και με το σ' αγαπώ.

Κι όταν το κενό γίνεται αχανές, εγώ σε θέλω.
Κι αν πάρεις μια βαθιά ανάσα, τότε θα δεις. Θα δεις κι εσύ εμένα.