Η Φρίντα Κάλο είπε κάποτε σε ένα γράμμα της στον Ντιέγκο Ριβέρα: 

"Only one mountain can know the core of another mountain"
Και εντάξει ξέρεις.. πόσο λάθος μπορεί να είναι αυτό;

"Nada comparable a tus manos".
Ισπανικά δεν ξέρω. Δεν τα μιλάω, μόνο μπορώ να καταλάβω ελάχιστα, μάλλον λόγω ενός συμπλέγματος γαλλικών και λατινικών που ταλαιπωρεί το κεφάλι μου τα τελευταία δέκα χρόνια. "Τίποτα δεν συγκρίνεται με τα χέρια σου", κάτι τέτοιο, όμως, δεν κατανοείται ούτως ή άλλως, νιώθεται. Θέλω να πω, να γεμίζεις ολόκληρος με τον Άλλον. Να σε αγγίζει με τα ακροδάχτυλα κι εσύ να γεμίζεις Άλλον. Να γεμίζεις με το σώμα του, τα μάτια του, τον τρόπο που κινεί τα χείλη του όταν μιλάει, τον τρόπο που στέκεται ή τον τρόπο που κρατάει τις παύσεις μεταξύ των φράσεων. Να θέλεις να τον καταπιείς για να τον νιώσεις πιο - περισσότερο - και με όσο πλεονασμό βρίσκεις εύκαιρο.
Δεν μιλάμε εδώ για έρωτα, μην μπερδεύεσαι.
Δεν είναι απαραίτητος ο έρωτας για να υπάρξει σεξ, και δεν είναι απαραίτητο το σεξ για να υπάρξει έρωτας. Μα, δεν ξεχνιέται μέσα σ' όλα η Επαφή. Η Επαφή είναι απαραίτητη για να υπάρξει έρωτας, η Επαφή είναι απαραίτητη για να υπάρξει σεξ. Και πώς τα δύο δεν συγκλίνουν; Λένε οι περισσότεροι ότι είναι δύο διαδρομές. Όταν ξεκινάει μια σχέση σεξ είναι μια σχέση σεξ τελεία Όταν ξεκινάει μια σχέση "αλλιώς" ξεκινάει και γίνεται έρωτας και "σχέση" τελεία
Και λοιπόν, να σου πω; Εγώ πιστεύω στην θεωρία της εξέλιξης. Και δεν είμαι Δαρβίνος, αλλά πάντα θα υπάρχει αυτή η θεωρία στο μυαλό μου. Ένα σεξ μπορεί να μείνει σεξ, όπως ένας πίθηκος έμεινε πίθηκος. Εξαιρετικός ο πίθηκος. Έξυπνος και οξυδερκής και με ευλυγισία για πηδήματα από δέντρο σε δέντρο. Ένα σεξ, όμως, μπορεί να γίνει και έρωτας και σχέση και απ' όλα γιατί δεν έμειναν όλοι οι πίθηκοι πίθηκοι, μερικοί έγιναν και άνθρωποι. Και άφησαν πίσω τρίχες περιττές και ουρές και έμειναν μόνο οι φρονιμίτες από όλα αυτά τα περιττά και γίνανε άνθρωποι. Άνθρωποι που σκέφτονται, που δημιουργούν, που ανακαλύπτουν - ίσως και καλύπτουν ορισμένες φορές - άνθρωποι με την εξυπνάδα και την πονηράδα που τους αναλογεί, με τον νου και πάνω απ' όλα με το Συναίσθημα. Αυτό είναι η θεωρία της εξέλιξης. Να μπαίνει στον πίθηκο το συναίσθημα. Και στο σεξ το συναίσθημα κάνει έναν έρωτα και κάτι παραπάνω. Και μπορεί να μην συμβαίνει πάντα μα όταν συμβαίνει είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ. Και ξέρεις κάτι; καμία θεωρία της εξέλιξης δεν μπορεί να προσδιορίσει ποιος πίθηκος θα γίνει άνθρωπος και ποιο σεξ θα γίνει έρωτας γιατί μεταξύ μας, όταν δύο ανθρώπους τους αγγίζει η Επαφή, όταν δυο άνθρωποι ενώνονται, μπορούν να συμβούν τα πάντα. Γιατί μυαλά είναι αυτά, και όλα τα μυαλά έχουν λίγο από το χάος της αβύσσου. 

Όταν βρίσκομαι σε χώρους με πολλή φασαρία το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι τι θα ήθελα να πω σ'αυτόν που βρίσκεται δίπλα μου με την πεποίθηση ότι δεν θα μ'ακούσει με την πρώτη φορά.
"Σε θέλω"
"Δεν μπορώ"
"Συγγνώμη"
"Να φύγεις"
"Παράτα με"
Δεν ξέρω γιατί μου έρχεται αυτή η σκέψη πρώτη στο μυαλό. Ίσως γιατί μέσα στην πολλή φασαρία ακούω τις σκέψεις περισσότερο από ποτέ. Είναι αυτό που συμβαίνει στα μέρη με πολύ δυνατή μουσική και πολύ κόσμο.. οι ήχοι είναι τόσο έντονοι που καμιά φορά νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε απόλυτη ησυχία. Και που λες, αυτό που θα έλεγα την πρώτη φορά, θέλω ίσως να τεστάρω αν θα το έλεγα και δεύτερη.. Γιατί ό,τι πεις, το είπες, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω, από την στιγμή που η σκέψη γίνει λέξεις και πάρει ήχο για να ταξιδέψει στο αυτί του άλλου έχει φύγει απ'τα χείλη σου. Δεν την ελέγχεις πια. Δεν ξέρεις που θα καταλήξει.. Τι θα προκαλέσει εκεί που θα καταλήξει. Υποθέτεις, πάντα υποθέτεις, αλλά και πάλι δεν ξέρεις. Και μάλλον συνήθως μετράω τα λόγια μου γιατί δεν ξέρω αν υπάρχουν πράγματα που μετάνιωσα ξεστομίζοντάς τα.. Απ'την άλλη ίσως μετρώ πολύ και με τέτοια ένταση για να γίνει σωστά το μέτρημα που πολλές φορές χάνω τις στιγμές εξόδου, τις κατάλληλες εκείνες στιγμές για να πεις εκείνο ή το άλλον στον Άλλον, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και αναρωτιέμαι τελικά τι είναι προτιμότερο.. για τους άλλους και για μένα. Πληγώνεσαι από λόγια - και πόσο τελικά μπορείς να πληγωθείς από κάτι που δεν έχει φυσική υπόσταση - μα ακόμα δεν μπορώ να κρίνω αν προτιμώ να ζω μ'αυτές τις "Στιγμές Εξόδου" που έμειναν ανεκμετάλλευτες στην πλάτη ή ξεφορτώνοντας τες. Γιατί πόσο μπορείς να προχωράς κουβαλώντας;

Όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος δίπλα σε έναν άνθρωπο είναι η πιο ανάλαφρη στιγμή σου μαζί του. Δεν είναι ούτε η αγκαλιά ούτε το σεξ ούτε η κουβέντα. Το να ξαπλώνεις με κάποιον είναι η πιο ήρεμη κατάσταση που μπορεί να σου συμβεί μαζί του. Ίσως γιατί δεν περιλαμβάνει το παραμικρό είδος κίνησης. Απλώς ξαπλώνεις. Και κάθεστε εκεί. Χωρίς καν να ακουμπάτε ο ένας τον άλλον καμιά φορά. Αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες "Στιγμές Εξόδου". Και σου λέω, λοιπόν, το εξής. Αν όχι εκεί, τότε πότε; Γιατί εκεί μετράνε τα λόγια περισσότερο από ποτέ. Σαν να μπλέκουν στα σεντόνια τα γράμματα που προφέρονται και να γίνονται λέξεις και φράσεις ανάμεσά τους που κυλάνε στο κρεβάτι μαζί σου. Και ό,τι κυλάει, σημαίνει ότι προχωράει ομαλά.

Όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι στιγμιαία σκέφτομαι τι μπορεί να συμβαίνει έξω από τους τέσσερις δικούς μου τοίχους. Και τότε συνειδητοποιώ το χάος του ανθρώπινου μυαλού. Γιατί γνωρίζει εκατοντάδες ανθρώπους, φτιάχνει αναμνήσεις με δεκάδες από αυτούς και θέλει κολασμένα να φτιάξει αναμνήσεις με άλλους τόσους και κάθε που πέφτει στο κρεβάτι τολμάει να σχηματίσει και μια νέα ιστορία ή να ανακαλέσει μία ακόμα ανάμνηση και να δημιουργήσει ένα νέο σενάριο. Και είναι δύσκολο ξέρεις να μιλάμε για πραγματικά σενάρια όταν δεν έχουν ενημερωθεί για τους ρόλους τους και οι δυο πρωταγωνιστές. Γι'αυτό και είπα να σταματήσω να κάνω σενάρια, μήπως και σταματήσει να πονάει το μυαλό μου από τα "μπορεί και να". Γιατί μέχρι το "μπορεί και να είναι" να γίνει "είναι" και το "μάλλον γίνεται.." να γίνει "έτσι έγινε", μέχρι τότε το "τώρα" θα έχει γίνει "πολύ πριν". Και ξέρεις ποιο είναι το κακό με το "πολύ πριν"; ότι δεν πρόκειται να αλλάξει με όλα τα "τώρα" του κόσμου. 

Κι έτσι χάθηκαν οι μεγαλύτερες "Στιγμές Εξόδου".




*


Χθες βράδυ προσπαθούσα πάρα πολύ να κοιμηθώ. Προσπαθούσα πάρα πολύ.
Όταν σταμάτησα να προσπαθώ, απλώς κοιμήθηκα και ξύπνησα σήμερα το πρωί.


*