Δεν ήξερα ότι το πακέτο τσιγάρων έρχεται με μία ευχή.
Λένε ότι όταν ανοίγεις το πακέτο, αναποδογυρίζεις ένα τσιγάρο, κάνεις μια ευχή και αυτό το τσιγάρο το καπνίζεις τελευταίο.. ή κάπως έτσι. Αυτό έκανα.

Πολλές φορές νιώθουμε ότι για να αυξηθούν οι πιθανότητες να συμβεί κάτι που ευχόμαστε πολύ, χρειάζεται να κάνουμε κάτι πρακτικό, όπως τον σταυρό μας, να φορέσουμε ένα συγκεκριμένο ρούχο ή να πάρουμε μαζί μας ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, να χαϊδέψουμε ένα μενταγιόν ή απλώς μία φωτογραφία. Άλλες φορές, νιώθουμε ότι χρειάζεται να παραλείψουμε μια κίνηση, όπως το να μην περάσουμε κάτω από μία πινακίδα που εμφανίζεται μπροστά μας, να μην μιλήσουμε με κάποιον συγκεκριμένα πριν κάνουμε κάτι ή να μην αναφερόμαστε καθόλου σε αυτό το κάτι που θέλουμε απεγνωσμένα να κάνουμε.
Θέλω να πω. Τι σημαίνει προληπτικός; Απεγνωσμένη προσπάθεια πίστης σε έναν στόχο ή σκοπό. Και ναι είναι αφόρητο αναμφίβολα, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον που για να πιστέψει σε αυτό που θέλει χρειάζεται την υποβοήθεια ενός παραμυθιού. Για μερικούς ανθρώπους η πίστη είναι πολύ δύσκολο κατόρθωμα. Κανείς ποτέ δεν μπορεί να κριθεί επειδή χρειάζεται στήριξη από πατερίτσες.

Πρώτη φορά μετά από χρόνια νιώθω ότι θέλω κάτι τόσο έντονα και απεγνωσμένα στη ζωή μου που χρειαζόμουν μία παραπάνω ώθηση στην πίστη μου σ'αυτό.

Μόλις κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο από το πακέτο. Δεν καπνίζω γενικά. Έτυχα σε δύσκολο μήνα γι'αυτό. Μα δεν ήταν το τσιγάρο που είχα ανάγκη. Ήταν η ευχή. Και ξέρεις.. αν πραγματοποιηθεί ίσως υμνήσω τις ικανότητές μου ακόμα περισσότερο.

Laurent Chehere,«Flying Houses» 2007

Δεν με χωράει το σπίτι.
Γυρίζεις σε ένα μεγάλο σπίτι. Άδειο. Προτιμώ τα μικρά στούντιο. Ένα ενιαίο δωμάτιο και μπάνιο, κι ένα μπαλκόνι. Τα πολλά δωμάτια δίνουν την αίσθηση της συντροφικότητας. Την ψευδαίσθηση της συντροφιάς.

Παρήγγειλα να φάω. Έφαγα. Έκανα ένα τσιγάρο, ήπια λίγο κρασί, διάβασα λίγο από το βιβλίο μου. Μετά πήγα στον απέναντι καναπέ, είδα μια ταινία, έκανα δύο τσιγάρα, ήπια πολύ νερό και λιγότερο κρασί. Έκανα ένα μπάνιο, συμμάζεψα λίγο το δωμάτιο και επέστρεψα στο σαλόνι. Έπλυνα τα πιάτα στην κουζίνα. Κάθομαι στον μικρό διθέσιο καναπέ με την πλάτη στην εξώπορτα.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πως αν κλείσω σφιχτά τα μάτια μου και τα κρατήσω έτσι για λίγα δευτερόλεπτα το σκηνικό θα αλλάξει ως δια μαγείας. Θα γίνει ξαφνικά "φωτεινό" και ενδιαφέρον. Δεν εννοώ ότι θα άλλαζε το σαλόνι, τα έπιπλα, η ταπετσαρία ή οι πίνακες. Εννοώ θα καθόταν κάποιος απέναντι. Κάποιος. Δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί το φως και το ενδιαφέρον που μπορεί να φέρει ο Άλλος στον χώρο με οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον. "Υποκατάστατα Ενδιαφέροντος" έτσι λέω τα υπόλοιπα.

Στην σχολή για την Καλών Τεχνών μου είχε πει μια μέρα ο Γ. "Πετυχαίνεις υπέροχα τα χρώματα.. Σου πάει το χρώμα". Ο Γ. σπάνια μας έκανε κοπλιμέντα για τη δουλειά μας. Γιατί να μου πηγαίνει το χρώμα άραγε; Εγώ λατρεύω το κάρβουνο. Είναι ότι καμιά φορά, δεν βρίσκεις εσύ αυτό που σου πάει, σε βρίσκει εκείνο. Δεν είμαι σίγουρη ακόμα αν συμβαίνει το ίδιο και με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι χρώματα, αύρες. Αλλά οι αποχρώσεις μας είναι εκατομμύρια, ίσως δισεκατομμύρια, κάπως σαν τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Σε τέτοιο βαθμό μοναδικότητας αναφέρομαι. Σε αντίθεση με τα δακτυλικά αποτυπώματα δύο άνθρωποι μπορεί να σταθούν τόσο τυχεροί στην ζωή τους ώστε να συμπέσουν χρωματικά οι αύρες τους. Η πιο τυχερή στιγμή μεταξύ δύο ανθρώπων είναι εκείνη κατά την οποία συνειδητοποιούν αυτό ακριβώς.. ότι συνέπεσαν χρωματικά. Συνήθως συμβαίνει στην σιωπή, όπως όλα τα Υπέροχα. Μου έχει τύχει μία φορά, δυστυχώς δεν κράτησε παρά μόνο κάποια δευτερόλεπτα ξεχειλωμένα σε λίγους μήνες.

Σταμάτησα να επιλέγω το μαύρο-άσπρο. Σταμάτησα και να συμβιβάζομαι με το γκρι. Μου αρέσει αρκετά το κόκκινο τελευταία. Αν και με "σαστίζει" λίγο, όταν το συνηθίζω  όμως με γοητεύει. Δεν ξέρω γιατί και πώς. Ίσως γιατί δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει κάτι τόσο έντονο. Μπορεί;

Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα σπίτια χωρίς κόσμο. Στερούνται νοήματος, έτσι νιώθω. Δεν είναι φτιαγμένα για έναν άνθρωπο τα μεγάλα σπίτια. Ίσως να μην είναι τα σπίτια γενικά φτιαγμένα για έναν άνθρωπο μονάχο του. Πόσο να γεμίσεις μόνος σου ένα σπίτι; Δεν μπορεί να καλύπτεις ούτε 21τετραγωνικά!

Να σου πω κάτι ψυχωτικό; Κάποιες φορές όταν κάθομαι μόνη μου και πίσω μου είναι κενό, νιώθω στιγμιαία τόσο ευάλωτη στην ιδέα ότι ανα πάσα στιγμή θα μπορούσε κάποιος να με πνίξει με ένα κορδόνι ή να με σφίξει δυνατά στην αγκαλιά του. Είναι εξωφρενικό να νιώθεις ευάλωτος σε κάτι. Και ακόμα περισσότερο να νιώθεις ευάλωτος σε κάποιον. Είναι μάλλον συγκίνηση αυτό το μη ελεγχόμενο συναίσθημα. Είναι μαγικό να μπορείς να κάνεις τον άλλον να σου αφεθεί τόσο ώστε να μην υπάρχουν καν στο μυαλό του ενδεχόμενα. Να μην υπάρχει τίποτα. Ούτε μυαλό καμιά φορά. Και είναι ακόμα πιο μαγικό να είσαι εσύ αυτός ο άλλος.

Είναι περίεργο το συναίσθημα του να γυρνάς εκεί απ' όπου έφυγες. Κυρίως όταν το "γυρίζω" σου μετριέται σε μέρες. Είναι αρκετές για να δημιουργηθεί, να αναδυθεί και να κατευνασθεί εντέλει Το Συναίσθημα. Και θα το λέω Το Συναίσθημα γιατί δεν μπορώ να το προσδιορίσω επακριβώς.
- 
Μάλλον είναι ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων ενωμένων σε ένα μεγάλο συναίσθημα-ερωτηματικό.

Εγώ λέω πάντα ότι είναι μία "αναγκαστική" μίνι Ψυχανάλυση. Όταν δεν ήμουν καλά γυρνούσα πάντα στην Θεσσαλονίκη για τρεις μέρες - ή και τέσσερις. Αναγκαστική, αλλά κάποιες φορές λυτρωτική.
- 
Ίσως όλες τις φορές.

Αρκεί απλώς να πατήσεις το πόδι σου στο έδαφος για να ξεκινήσεις την Ψυχανάλυση. Χωρίς καν να το επιδιώξεις εμφανίζονται μπροστά σου σκηνές, άνθρωποι που γνώρισες για πρώτη φορά, φαγητά που δοκίμασες για πρώτη φορά, τραγούδια που τραγούδησες μεθυσμένος, όλα τα ποτά που ήπιες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοια ποσότητα, όλα τα φιλιά που έδωσες και είπες ποτέ ξανά σε τέτοιους ανθρώπους. Μετά ξεπετάγονται νέα δεδομένα, μαγαζιά που ήταν εκεί τώρα είναι αλλού ή πουθενά ή αντικαταστάθηκαν και θυμάσαι ιστορίες, πώς τα ανακάλυψες, με ποιον πήγες πρώτη φορά, ποιον συνάντησες εκεί τυχαία εκείνο το βράδυ ή γιατί δεν ξανά πάτησες ποτέ..

Και εκτός από τις σκηνές και τις μυρωδιές και τις γεύσεις που σου έρχονται στο στόμα, έχουν έρθει πια τα χρώματα.. Αυτό που εγώ λέω "Νιώθω"  - Έτσι είχα αποφασίσει πριν δύο χρόνια που μου συνέβη για πρώτη φορά. Ξέρεις, για μένα τα Συναισθήματα είναι Χρώματα. Είναι η Αύρα των ανθρώπων χρωματιστή και φωτεινή ή όχι, όπως λέει και ένας δικός μου άνθρωπος. Για μένα όλα τα "Νιώθω" είναι Χρώματα.

Όταν κάνω βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης βλέπω μόνο Γαλάζιο, όχι μπλε. Γαλάζιο. Είναι αυτό το χωρίς-τέλος που σου υπόσχεται τα πάντα και εσύ πιστεύεις ότι μπορεί να στα δώσει.Όταν περνάω από την γειτονιά που έμενα βλέπω Πορτοκαλί.Το Πορτοκαλί, ενώ δεν μου άρεσε ποτέ σαν χρώμα, μου εξέπεμπε πάντα μια ζεστασιά χωρίς όρια, μία αίσθηση ασφάλειας.  - Πρόσφατα διάβασα ότι το πορτοκαλί στους χώρους ενός σπιτιού δημιουργεί το συναίσθημα της οικειότητας στους επισκέπτες. Ίσως γι' αυτό. Ίσως πάλι επειδή μου αρέσουν τα πορτοκάλια, δεν ξέρω σίγουρα.Το Γκρι όταν περνάω από τα πανεπιστήμια, χωρίς να ξέρω τι επέλεξα σωστά και τι λάθος, τι θα έπρεπε να είχα χρωματίσει αλλιώς και γιατί τώρα είναι αργά γι' αυτό.Είναι το Κόκκινο όταν βγαίνω το βράδυ και βλέπω την πόλη έτσι αισθησιακή να σε προκαλεί να την ζήσεις και είναι και το Μοβ όταν περνάω από τα "εναλλακτικά" στενά της πόλης, πότε παλ και πότε σκούρο, αυτό που σε ωθεί να διαφοροποιηθείς από το "Όλοι".

Θέλω να πω, το να επιστρέφεις κάπου για να φύγεις πάλι, είναι ένα Συναίσθημα από μόνο του. Είναι λογικό να διστάζεις να πας, και είναι ακόμα πιο λογικό να μην θες να βιώσεις ξανά το "φεύγω".
Εμένα τελικά μου κάνει καλό όλο αυτό.
- 
Δεν ξέρω, ίσως τελευταία έχω μάθει να παίρνω -πάλι μετά από καιρό- ό,τι φως μπορεί να έχει να μου δώσει μία κατάσταση.

Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν τα Σύννεφα.. να τα κοιτάς, να φαντάζεσαι και να αποφασίζεις. 
-
Εγώ όταν είμαι θλιμμένη, στέκομαι λίγο κάτω απ' τον ουρανό, κοιτάζω προς τα που κινούνται τα σύννεφα και πηγαίνω προς την αντίθετη μεριά. Σου δίνει μια αίσθηση ότι επιλέγεις κάτι ασφαλέστερο, έστω κι αν είναι το ότι δεν θα βρέχει στο δρόμο της επιστροφής.